Onze eerste bestemming is Bodie Historic Ghost Town.  Amerika kent diverse spook stadjes, waarvan Bodie de bekendste is. Bodie ligt ongeveer 120 km ten zuidoosten van Lake Tahoe en is gelegen op een hoogte van 2254 meter. In 1859 werd er goud ontdekt door de goudzoeker W.S. Bodey waar de plaats zijn naam van kreeg. Ten tijden van de Goldrush is Bodie een welvarend stadje. In 1876 werd hier een geologische goudlaag gevonden. Hierdoor werd Bodie omgevormd  door talloze goudzoekers tot een snel groeiende plaats in het Wilde Westen. Grote hoeveelheden goud die gevonden werden in 1878 trokken nog meer mensen aan. Als een zeer bedrijvig mijndorp was Bodie vooral bekend om zijn losbandigheid. In 1880 had Bodie zestig saloons. Waarvan er nog enkele staan.  

Moorden en gevechten waren dagelijkse kost. Het einde van de Goldrush betekende ook het einde voor Bodie. Vandaag de dag is Bodie het meest authentieke spookstadje in het Wilde Westen, ook al verwoestte een brand een groot deel van Bodie in 1932. De laatste bewoners verlieten Bodie in de jaren ’40 van de vorige eeuw. Nu is het bekend als Bodie State Park. Bezoekers kunnen er in de straten wandelen van een dorp dat ooit meer dan 10.000 inwoners had. Enkel een klein deel van het dorp bleef over, maar de interieurs van de huizen werden intact gehouden. Van de oorspronkelijke bebouwing is nog ongeveer 5% in tact. Er staan nog ongeveer 200 gebouwen, en Bodie is daarmee een van de best bewaarde spookstadjes van de Verenigde Staten.

Om hier te komen moeten we na een berg pass ook nog een aantal miles off road rijden. De Bodie Road is 13 mijl lang waarvan de eerste 10 mijl daarvan zijn verhard. De laatste 3 mijl bestaat uit een breed onverhard pad dat op sommige plaatsen behoorlijk hobbelig is. Lekker door elkaar geschud komen we na een 20 minuten aan bij Bodie. Als we het verlaten stadje in lopen hangt er inderdaad een spook achtige sfeer. Het is wind stil en het enige geluid wat je hoort is het gezang van enkele vogels. In sommige huisjes kunnen we binnen kijken en zo zien we dat mensen ooit gehaast het stadje hebben verlaten. Zo zijn bedden niet opgedekt en staat het servies nog op de keukentafel. Ook de omgeving is schitterend. Over de heuvels van Bodie zien we de besneeuwde berg toppen van het Yosemite NP.  Kortom een zeer indrukwekkend geheel. 

Na een anderhalf wandelen en foto`s maken zoeken we onze auto weer op. Op de parkeer plaats zijn ze trouwens volop aan het bouwen. Er wordt gewerkt een aan Visitor Center, ook weg die nu nog onverhard is wordt beetje bij beetje geasfalteerd. De werkzaamheden worden volledig gefinancierd door de Entree gelden. 

De volgende stop is 2 uurtjes verder bij Mono Lake. Mono Lake is een zoutmeer in de Amerikaanse staat Californië. Mono Lake is meer dan 1 miljoen jaar geleden ontstaan en het is een van oudste meren van heel Noord-Amerika. Het heeft een oppervlakte van ruim 150 km². Een van de meest opvallende kenmerken is de aanwezigheid van vreemd gevormde kalksteentorens in het water en op de oever. Deze torens worden tufa’s genoemd. Mono Lake ligt tussen de Sierra Nevada en de White Mountains, ten oosten van Yosemite National Park. Het zoutgehalte is met 7,5% ruim tweemaal zo hoog als zeewater.

De laatste 75 jaar vond een drastische afname van het waterpeil plaats. Door menselijk invloeden onder meer door de stad Los Angeles zakte het waterpeil meer dan 12 meter, en de tufa’s kwamen steeds meer boven de oppervlakte van het water uit. Een deel van de torens ligt zelfs helemaal niet meer in het water, en de groei van die tufa’s is daardoor gestopt. Pas eind jaren 90 zijn maatregelen getroffen waardoor het waterpeil langzaam weer stijgt.  Mono Lake is nu een beschermd gebied

Mono leuk vonden we leuk om te zien maar niet super speciaal, je kan er beperkt wandelen. Maar dat is ook niet erg, want je hebt al snel een goede indruk van dit meer. Na een kleine wandeling en wat foto's eten we een donut en maken we ons klaar voor een rit van 3 uur door de Nervada woestijn. Na een lange rit waarvan alleen het eerste uur erg mooi is komen we om half 6 eindelijk in Tonopah aan. Dit kleine mijnwerkers dorpje in Nervada stelt niet veel voor. Er zijn vooral lokalen, type Hill Billy, die hun geld vergokken in een tweedehands casino. Voor ons is het echter gewoon een plek om te overnachten. Morgen willen we immers weer vroeg vertrekken.