Vannacht heeft het buiten flink gespookt, door de harde wind piept en kraakt de houten cabin. Robin ligt nog altijd vredig te slapen, ik wil nog niet te vroeg juichen maar waarschijnlijk is haar jetlag ver over. Als ze wakker wordt komt ze lekker met ons op bed knuffelen, niet te lang hoor, want mevrouw is net zo snel weer weg om met haar speelgoed te spelen. Als wij te lang in bed blijven liggen, gaat ze bij de deur staan en roept, "uit" en "auto". Dit is voor ons het teken dat we eruit moeten.
Buiten is het flink opgeklaard en de lucht is al mooi blauw. Ondanks het zonnetje is het wel nog een beetje fris. Terwijl ik de auto vakkundig inlaad speelt Robin lekker buiten, de schommelstoel is favoriet.

Vandaag hebben we een mooie dag gepland met 2 bezienswaardigheden. Allereerste gaan we naar Dead Horse Point State Park en daarna rijden we door naar Canyonlands National Park. Gelukkig hoeven we voor beide niet ver te rijden aangezien ze in de buurt liggen. Na een koffie en een ontbijtje stellen we de TomTom in en tanken de auto nog even af.

Na drie kwartier komen we aan op onze eerste bestemming. Dead Horse Point State Park is een klein, hoog gelegen park, dat vooral bekend is dankzij het schitterende uitzicht over de 600 meter lager gelegen Colorado River die daar met een grote bocht om een rotsplateau heen draait. De naam van dit bekende uitkijkpunt is Dead Horse Point Overlook. Op deze plaats is het rotsplateau nog geen 30 meter breed. Vroeger werden wilde paarden door cowboys naar dit punt gedreven, waarna de smalle doorgang met een hek werd afgesloten. De beste paarden werden getemd, de overige paarden werden gewoonlijk weer vrijgelaten. Volgens een oude legende is het één keer voorgekomen dat de opgesloten paarden bovenop het rotsplateau aan hun lot werden overgelaten; de beesten stierven door een gebrek aan water. Het park dankt haar naam aan dit oude verhaal.

Behalve de bekende Dead Horse Point Overlook komen er nog enkele andere uitkijkpunten in het park voor, die via een 2,5 kilometer lang wandelpad met elkaar zijn verbonden. De wandelroute is echt kindvriendelijk. Een stenen muur van een halve meter hoog scheid het wandelpad van de diepe afgrond. Voor Robin ideaal, want hoe leuk ze de draagzak ook vind, niets is leuker dan zelf lopen. De uitzichten zijn super mooi, en het is moeilijk voor te stellen dat een rivier dat allemaal heeft veroorzaakt. Robin vermaakt zich prima, klimmen, rennen, vallen en weer opstaan. Torentjes bouwen met stenen wordt al snel haar nieuwe hobby. Ondertussen tikt de tijd weg en gaan we weer richting de auto. Onze volgende stop is gelukkig maar een kwartier verder rijden.

Via de Island to the sky highway reden we het National Park Canyonlands binnen. Het park wordt door de Colorado River en de Green River verdeeld in drie districten. Gedurende miljoenen jaren hebben de Green River, de Colorado River en hun zijrivieren zich een weg gebaand door het rotslandschap in Utah. Hierdoor is een van de meest ruige gebieden in de Verenigde Staten ontstaan, een bijna ondoordringbaar labyrint van kloven met talloze natuurlijke bogen, bruggen en de meest grillige rotsformaties. Door de rivieren wordt het park in drie stukken verdeeld, die elk een eigen karakter hebben. Het drukst bezochte gedeelte is het hoog gelegen Island in the Sky District, vanwaar je spectaculaire uitzichten hebt over de omgeving. Het doet je bijna denken aan de Grand Canyon en dat is op zich niet zo gek want het betreft namelijk dezelfde river. Als we rondrijden snap ik meteen wat ze bedoelen met Island in the sky, je rijd namelijk zo hoog op een plateau dat je bijna de wolken kan aanraken, optisch een aparte beleving.

De eerste en bekendste wandeling, is de Mesa Arch, een korte, makkelijke wandeling van 1 kilometer die naar een zeer fotogenieke natuurlijke boogbrug leidt met daarachter het prachtige landschap van Canyonlands. Alleerst gaan we via een wandelpad omhoog, Robin wil dit uiteraard weer zelf doen. Nooit gedacht dat je zolang over een wandeling van 1 kilometer kan doen. Maar ze vond het prachtig en dit is de manier waarop zij van de vakantie kan genieten. Moe gestreden komt ze samen met ons bij het uitzichtpunt aan. Als ze dan in de draagzak moet omdat er diepe afgronden zijn is het gevoel van onrecht groot. Als we naar een kwartiertje genieten terug lopen mag ze weer los en steelt ze menig hart van de voorbij gangers. Dit was werkelijk een prachtige wandeling met een fenomenaal uitzicht.

We vervolgen de weg en net voor het einde kom je bij Grand View Point, hier maken we een korte wandel. Robin is moe gestreden en mag voor de afwisseling eens mee in de buggy. Na een paar honderd meter komen we bij het viewpoint aan. Het landschap daalt trapsgewijs af naar de Green River en Colorado River, die in de verte samenvloeien. Het is een prachtig panoramisch uitzicht. Samen met de Mesa arch is dit het hoogtepunt van Canyonlands NP.

Uiteraard is er nog veel meer te doen en te zien. Maar de andere wandelingen zijn te lang en het is al tegen het einde van de middag. We stoppen nog even bij het green river viewpoint. Deze is zeker mooi, maar kan niet op tegen al het andere wat we al gezien hebben. Het is een mooie en indrukwekkende dag geweest, de benen zijn vermoeid en onze buikjes rammelen. We keren de auto en rijden richting het dorpje Green River waar we overnachten. Als we een klein uurtje later in het dorpje aankomen treffen we een typisch Amerikaans stadje aan wat zijn hoogtijd dagen heeft gekend. Veel gebouwen zijn gesloten of verlaten, en wat er nog wel staat is niet echt geweldig. Eigenlijk is het een doorreis stadje geworden, eten, slapen en weer weg. Dat laatste heeft de oorspronkelijke bevolking ook gedaan. Ons motel was dan ook op zijn zacht gezegd niet al te best, oud en afgedaan. Maar aan de andere kant, typeert dit juist een roadtrip door Amerika. Was er dan niets positief aan het motel? Jawel we hebben na drie dagen eindelijk weer WiFi!!