Als om 7 uur de wekker gaat heb ik eigenlijk maar een paar uur geslapen. Het beddengoed rook heel erg naar de wasverzachter, die geur was zo sterk dat ik er de hele nacht last van had. Jacqueline heeft echter wel lekker geslapen. Ontbijt is vandaag inbegrepen. Dit hotel heeft een eigen restaurant waar we vorig jaar ook lekker hebben gegeten. Ook dit jaar is het ontbijt erg goed verzorgd. Scrambeld Eggs met spek, vers fruit, melk, juice en koffie, we leggen een goede bodem voor een drukke en actieve dag. 

Om 8 uur rijden we naar Zion NP, wat echt pal achter Springdale is gelegen. Dus staan we 8.05 bij de ingang, echter zijn we niet de enige, er is al een kleine wachtrij. Vanwege de voorspelde temperatuur van 32 graden wilden we al vroeg in het park zijn. Zion park is het niet toegestaan om met een auto te betreden. Maar dat is helemaal geen probleem wat een shuttle bus brengt je vanaf de parkeerplaats naar alle denkbare bestemmingen in het park. 

In Zion NP kun je veel verschillende wandelingen maken, echter zijn er twee die je gedaan moet hebben. De eerste is "The Narrows", dit is een wandeling door een rivier welke loopt tussen twee stijle rotswanden. Deze wanden komen steeds dichter bij elkaar, vandaar de naam Narrows. Deze wandeling heb ik twee jaar geleden al mogen lopen. De tweede wandeling die je gedaan moet hebben is Angel's Landing. En laat deze nu vandaag op het programma staan. De wandeling start in de Zion Canyon aan de voet van een berg die midden in de Canyon staat. Vanaf de top heb je een 360 graden uitzicht. Aangezien deze wandeling behoorlijk zwaar is loopt Jacqueline logischerwijs niet mee. Met een goed boek blijft ze achter.

Angels Landing is een 454 meter hoge rotsformatie. De top ligt op 1.765 meter boven zeeniveau. Er loopt een in 1926 uitgekapt pad naar de top van Angels Landing, vanwaar bezoekers een spectaculair uitzicht hebben over de Zion Canyon. Het pad is 3,9 km lang. De wandeling is niet zonder risico's en de National Park Service raadt de wandeling ten zeerste af voor kinderen. Er zijn al meerdere mensen overleden op weg naar Angels Landing. Angel's Landing is een gevaarlijke wandeling. Met name het laatste stuk waar je met behulp van kettingen over een steile bergkam moet lopen. Deze berg heeft in totaal al 6 levens opgeëist sinds 2004. Voordat je ook aan deze tocht begint kom je de nodige waarschuwingsborden tegen.

De eerste 2 miles gemaand `The West Rim Trail`loop je over een goed onderhouden pad. Echter is het al meteen verraderlijk omdat het stijgings percentage behoorlijk is en je volledig in de zon loopt. Na het onderhouden pad  volgen drie grote switch backs (bochten). Eenmaal boven heb je een geweldig mooi uitzicht. Mocht je niet verder kunnen is dit al de moeite waard om te zien. Daarna krijg je een vlak stuk wat tussen twee bergwanden loopt, dit wordt ook wel de Refrigerator Canyon genoemd omdat de wind hier een frisse werking heeft.

De volgende hindernis bestaat uit 21 kleine switch backs. Als je deze hebt overleefd ben je op de helft en heb je zicht op het laatste gedeelte.

Op dit punt `Scout Lookout`, wordt dan ook het koren van de kalf gescheiden. Een aantal mensen bedanken voor de eer en gaan niet verder. Het uitzicht vanaf hier is ook al super mooi en zeer de moeite waard. Je kan er lekker rond lopen en diverse kanten van de Canyon bezichtigen. Met kinderen is dit gedeelte goed te lopen, maar wel goed vast houden. 

De laatste mile vanaf hier daar de top is zeer zwaar en gevaarlijk. Wederom passeer ik borden die waarschuwen voor gevaar. Het pad naar boven is uitgehakt in de rotsen en middels kettingen kun je de route naar boven afleggen. Het pad naar boven is hooguit een meter breed met links en rechts naast je diepe afgronden. En nee er is geen hek of afzetting aanwezig.

Elke meter die je loopt is ook meteen een meter die je klimt. Het pad is ook de enige weg op de berg, dus terwijl je naar boven loopt moet je ook nog opletten op dalend verkeer. Gelukkig gaat die veelal in goed overleg. Tijdens de wandeling naar boven Ik moet eerlijk bekennen dat ik meerdere malen heb bedacht waarom iemand dit überhaupt zou willen. tot mijn verbazing zie ik veel kinderen en dames op ongeschikte schoenen. Echt onverantwoordelijk! Even voor de duidelijkheid, ik ben een sportief aangelegd iemand, opgegroeid in de Oostenrijkse Alpen en veel ervaring met wandel in de bergen. Maar het laatste stuk omhoog langs de kettingen met die diepe afgronden was gevaarlijk, eng en lastig. Eenmaal boven was de beloning een schitterend uitzicht, even voel je je echt een engel die geland is op een mooi stukje aarde.

Op de top heerst een zeer gemoedelijke sfeer, mensen praten met elkaar en maken foto's van elkaar met de Zion Canyon op de achtergrond. Na een half uur genieten en uitrusten begin ik aan de terug weg. Omlaag is gewoon net zo gevaarlijk als omhoog. Als ik terug op het midden punt ben rust ik nog even uit. Ondertussen is het goed druk aan het worden. Er wordt dan ook aangeraden om de wandeling zo vroeg mogelijk te doen. Het is dan minder druk en de temperatuur is dan nog enigzinds aangenaam.

Het laatste stuk omlaag is relatief makkelijk. Deze gedachte is niet eens weg als ik op een vlak stuk loop met los zand. Voor mij loopt een gezin die ik wil passeren. Als ik aanzet om in te halen zet ik mijn voet blijkbaar op een steen die onder het losse zand ligt en ik verzwik mijn linker enkel. Een flinke pijn steek is het gevolg. Hinkelend loop ik naar een rots. Ik probeer de pijn te verbijten wat even lastig is. Mijn drinkwater besteed ik om mijn enkel nat te maken. Ik baal er enorm van dat dit gebeurt, dat ik ondanks mijn bergschoenen toch mijn enkel verzwik. Achteraf is het mijn eigen schuld. Boven op Angels Landing heb ik mijn veters van mijn schoen wat losser gemaakt welke normaal er voor zorgen dat de schoen strak om je enkel zit. Vervolgens ben ik ze helemaal vergeten aan te trekken. Ik voel dat mijn enkel redelijk stijf aan het worden is dus ik besluit om maar zo snel mogelijk terug naar beneden te lopen. De terug weg vanaf Scout Lookout is relatief simpel. Gaande weg voel mijn enkel steeds stijver en het kost me de nodige pijn. Ik probeer op een verantwoordelijke manier zo snel mogelijk naar beneden te lopen. 

Uiteindelijk kom ik dan eindelijk terug bij het begin punt waar Jacqueline lief op mij staat te wachten. Ze ziet mij al strompelen en vraagt bezorgd wat er is. Eenmaal op de hoogte lopen we naar de rivier die door de canyon loopt. Dit ijskoude water komt mijn enkel ten goed. Het enorme ei op mijn enkel neemt wat af en met moeite kom ik weer in mijn schoen. Samen lopen we naar de Zion Lodge waar we gezellig op het gras een frietje eten en een aardbeien milkshake.

Om 3 uur zoeken we de auto op en rijden we richting Kanab waar ons volgende motel is. De route hier naartoe is Scenic Byway 9 ook wel `The Caramel Highway` genoemd, volgens vele een van de mooiste routes van Amerika. Tijdens deze weg stoppen we diverse keren om al dat moois te bewonderen. Deze route is zo mooi dat we over 12 miles een uur doen. Rondom dit gebied zijn er een paar hele mooie wandelingen. Met mijn enkel gaat dat nu echt niet meer, dus we beperken ons tot stops bij verschillend `view` points. 

Rond 5 uur komen we aan bij het motel, voor ons een oude bekende want hier hebben we tijdens onze vorige reis ook geslapen. Aangezien Kanab maar een heel klein dorpje is hebben we weinig keus en moeten we weer bij de grote gele M eten. Morgen hebben we een dag die we nog moeten invullen. Wellicht een mooie wandeling of een beetje rustig aan doen voor Jacqueline, die ondertussen een flinke buik heeft gekregen.  Ook voor het herstel van mijn enkel zou wat rust goed zijn.