Dag 1

Na een zeer korte en onrustige nacht was het moment dan eindelijk daar. Maanden voorbereiden en plannen gingen wederom vooraf aan ons nieuwe Amerika avontuur. Dit voelt trouwens als een verlengstuk van je vakantie. Om half zeven scherp vertrekken we richting Schiphol zodat we ruim op tijd kunnen inchecken. Als alle koffers zijn ingeleverd en we de douane hebben gepasseerd gaan ontbijten. Hier hield dan onze vakantie dan ook bijna meteen weer op. Onze peuter puber vond het nodig om op acrobatische wijze van een bank af te klimmen met als gevolg, PATS. BOEM, KNAL! Gelukkig viel de schade mee.

De reis naar Denver kent een overstap in London, wat een klein uurtje vliegen is. Robin vond de grote bus (vliegtuig) wel interessant en haar eigen stoel was natuurlijk helemaal te gek. De vlucht vertrok op tijd en voordat we het wisten landen we al in London. So far so good.

Op de luchthaven van London was het enorm druk, echter was er voor kinderen een grote speelruimte waar ze lekker heeft kunnen klimmen en klauteren. Robin had het hier met gemak wel een dagje kunnen uithouden. Met een klein kindje vliegen heeft ook zijn voordelen. We kwamen ongeveer als laatste bij de Gate aan, maar een vriendelijke Brit kwam ons uit de rij halen en we mochten via de VIP ingang het vliegtuig in. Zo dat was een welkome verrassing en dit zou niet de laatste keer zijn vandaag. Met een uur vertraging verlaten we London en maken we ons op voor een negen uur durende vlucht.

De eerste uren gaan voorspoedig, de plekken met extra been ruimte bevallen prima en Robin zit rustig met de ipad in haar opblaasbare vliegtuigstoel. Google MonkeyGo en u begrijpt wat ik bedoel. Het leek ons een ideaal hulpmiddel om voor Robin de vlucht zo aangenaam mogelijk te maken. Het duurde even maar uiteindelijk viel Robin toch in slaap. De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze, en ik kan je beamen dat is ook zo. Alle drie zijn we wel klaar met vliegen en de opluchting is dan ook groot als we landen op Denver airport.

De laatste 3 obstakels van de heen reis hebben we dan nog in het vooruitzicht. Allereerste de Amerikaanse douane, gelukkig hielp Robin ons een handje door de kracht van haar stem te etaleren tot het ongenoegen van menig omstanders. Een aardige beambte vertelde ons dat we wel even via de mindervaliden rij mochten lopen, in plaats van 100 wachtenden voor ons, stonden we ineens vooraan. Eenmaal aan de balie bij de douane werden onze paspoorten voor de zoveelste keer gecontroleerd, dit uiteraard tot groot ongenoegen van Robin. Met een klein kneepje in haar billen erbij versnelde ik dit proces.

Eenmaal legaal in Amerika kwamen we als een van de eerste bij de bagageband aan. En gelukkig hadden we snel al onze koffers te pakken. Nu op naar de laatste hindernis. Via een schuttle bus komen we bij het autoverhuur park, netjes worden we voor de deur van Budget afgezet, waar het vorig jaar ruim 2 uur duurde, hadden we nu binnen een kwartier onze auto. Nog wel probeerde de gladde verkoper ons wat extra aan te smeren. De gouden tip is 3x NEE zeggen. Wil u een voordelige upgrade? NEE! Wilt u een extra verzekering? NEE! Wilt u echt geen gebruik maken maken van deze prachtige aanbiedingen? NEE!

Met een zuurkool gezicht handelt de duidelijk aangeslagen verkoper de papieren af en niet veel later zijn we de komende drie en halve week eigenaar van een Nissan Rogue. Snel installeren we de koffers en Robin in de auto. We zijn de hoek nog niet om of Robin ligt lekker te snurken. 20 minuutjes later komen we bij ons eerste motel aan.

Al met al was het toch een zware heenreis mede door de overstap in London die de nodige tijd en inspanning vergt. Morgen gaat de vakantie dan echt beginnen, dus voor nu snaveltjes toe en oogjes dicht.