De Grand Prismatic Spring is één van de meest gefotografeerde bronnen ter wereld. En niet voor niets, de bron is namelijk de grootse bron van Noord-Amerika (75 bij 90 meter). Als je langs de bron loopt is de kans groot dat het zicht belemmerd wordt door de stoom die van het water komt. De lucht is over het algemeen namelijk kouder dan het water, dat een temperatuur van 85°C heeft. De regen helpt dan ook niet mee om hier een mooie foto te maken. Het zachte regenen heeft plaats gemaakt voor een flinke regenbui, opnieuw vluchten we naar de auto.

Het wordt tijd om Yellowstone te verlaten en onze reis voort te zetten. Ik heb nog nooit zo’n bijzonder park gezien als Yellowstone NP. Ik kijk mijn ogen uit en elk stukje van het park heeft mij volledig in haar greep. Elke tien meter is weer anders. Het maakt niet uit welke kant je op kijkt, overal zie je stoom, borrelende meertjes en modderpoelen en ruik je weer iets anders. De frisse dennen geur in de ochtend is echt een genot voor je zintuigen. We zijn drie dagen in Yellowstone geweest en dat was veel te kort. Het is een enorm park met veel bezienswaardigheden. Ik heb wel honderden foto’s van dit prachtige park, thuis zal ik het moeten beperken tot enkele voor in het fotoboek. Dat zal een moeilijke klus worden.

Rond twaalf uur rijden we het park uit en maken we ons op voor een lange autorit van 4,5 uur. Na anderhalf uur komen we aan in Cody, hier woonde in de tijd van het wilde westen Buffalo Bill. De eind bestemming van vandaag is Sheridan. Ook al weer zo'n klassiek western dorpje. Voordat we hier aankomen voert de weg ons door de Big Horn Mountains en het Bighorn National Forest. De auto moet er weer flink aan trekken, want de bochtige weg klimt behoorlijk steil omhoog de bergen in. Op sommige plekken hebben wij onwaarschijnlijke uitzichten over de laagvlakte beneden ons. Wij komen zelfs weer boven de boomgrens uit en op sneeuwhoogte. Hier en daar ligt er nog een beetje sneeuw. Een bordje langs de weg geeft 9.430 feet (2.874 meter) aan. Dat is dus inderdaad behoorlijk hoog. Deze weg is dan ook maar een maand of vijf per jaar voor het verkeer open, voor de rest gesloten wegens sneeuw.

Tijdens de rit door de Bighorn zien we plotseling een bord ‘Shell Falls‘ staan. Het leek ons wel leuk om even de benen te streken bij een waterval met dit mooie weer. We parkeerden onze auto bij het bezoekers centrum, welke al is gesloten in verband met de naderende winter. We wandelden via een houten wandelpad en enkele trappen naar een lager gelegen platform. Hier hebben we een mooi uitzicht op de waterval. Robin geniet zoals gewoonlijk weer van de aanwezige trappen. Na een half uur houden we het voor gezien en vervolgen onze reis.

Tegen half zes komen we dan uiteindelijk aan in Sheridan. Het stadje met een rijk western verleden, heeft de karakteristieke gevels uit die tijd weten te behouden.

De benen zijn moe van het auto rijden. Ondanks de afstand heeft Robin het prima gedaan. Als we zijn ingecheckt bij ons motel kunnen we samen nog twee uurtjes met haar spelen. Maar dan is het toch echt bed tijd voor de kleine meid. Vlak naast ons hotel ligt een restaurant. Aangezien het zo dichtbij is kunnen Jacqueline en ik het verantwoorden om ons eens lekker culinair te verwennen. Om het half uur gaan we snel even kijken maar Robin slaapt als een roosje. Na een gezellig avondje wordt het ook tijd voor ons om onder de wol te kruipen.