Vandaag gaan we een begin maken aan het tweede gedeelte van onze rondreis. Het was heerlijk om even een paar dagen bij te komen op de ranch. Voordat we gaan neemt Robin nog uitgebreid afscheid van de paarden. Met name Sparky, Goldie en Dakota krijgen extra veel knuffels. Ik neem nog even afscheid van de eigenaresse en bedank haar voor het verblijf. Rond 10 uur verlaten we de ranch en rijden we naar onze volgende bestemming, Joshua Tree National Park wat is gelegen op maar een uurtje rijden. In Amerika is dat "om de hoek"

Joshua Tree NP bestaat uit 2 delen, de Mohava Desert met de beroemde Joshua Tree's en de Colorado Desert, die bestaat uit helemaal niks meer, behalve wat cactussen. We stoppen eerst bij het visitor center bij de West Entrance. Onze bedoeling is om van daaruit het hele park te doorkruisen tot aan het Cottonwood Visitor Center in het Zuiden van het park.

Onze eerste stop is bij een berg die bestaat uit allemaal grote losse stenen. Ondanks dat het nog vroeg is, loopt de temperatuur al snel richting de 30 graden. We lopen tussen de Joshua bomen naar de berg. Logan en ik willen de berg wel beklimmen. Als een hazewindhond begint hij aan de klim. Ik was onder de indruk hoe goed het mannetje van steen naar steen naar boven klimt en de weg zoekt tussen de grote keien. Als hij halverwege om kijkt om te kijken waar ik blijf ziet hij hoe hoog het is. Nu is het in een keer heel spannend. We hebben het vermoeden dat Logan iets van hoogte vrees heeft. Ik stel hem gerust en samen lopen we de laatste meters naar Boven. Eenmaal daar worden we beloond met een prachtig uitzicht. Ook maar beneden loopt hij als ik in mijn beste jaren :) 

De tweede stop in Joshua Tree was bij Skull Rock. De betreffende rots was snel gevonden en lijkt echt op een schedel. De kids lopen wat in de omgeving rond maar hebben het snel gezien. Ik maak zelf nog een kleine wandeling in de omgeving. Klimmen en klauteren over de grote rotsen, ik ben helemaal in me element. Geen toeristen meer en alleen de natuur. Opeens zie ik een hagedis van 30 centimeter. Even schrikken natuurlijk maar daarna gaat hij op de foto. Na een half uurtje loop ik snel terug naar de auto. 

Het begint nu echt wel behoorlijk warm te worden. De kids hebben er zichtbaar last van. We besluiten nog een kleine wandeling te maken bij de Cholla Cactus garden. Hier lopen we een korte trail van 400 meter die slingert door de Cactus Garden. Je vindt hier de meest opzienbarende verzameling van deze cactussoort ter wereld.

De cactus wordt ook wel de Jumping Cholla genoemd: de vele naalden laten namelijk erg snel los en kunnen diep in de huid dringen. Dit ondervind Logan helaas in levende lijve. Als cactus bolletjes bij hem  en Jacqueline aan de schoenen blijven hangen wil hij ze eraf trekken en als gevolg dat een naald in zijn vinger komt. Dat uiteraard tot zijn grote verdriet. Het kost even wat moeite om de naald te verwijderen en we kunnen niet goed zien of alles eruit is. Voor nu een plijster erop en dan zien we straks in het motel na een badje wel verder. Arm kereltje. Hij wil nog een foto maken van zijn vinger voor opa Nol.

We besluiten dat het wel goed is geweest vandaag. De kids hebben het warm en Logan zijn vinger doet pijn. We hebben ook nog een flinke rit van 250 kilometer te gaan naar Pasadena wat net boven LA is gelegen.

Enthousiast begin in aan de reis. Wellicht iets te enthousiast want in mijn achteruitkijkspiegel zie ik zoals in menige films een politie auto van achter  de bosjes de weg opdraaien. Hij zet de achtervolging in en ik verminder wat vaart maar helaas. De kermis verlichting gaat aan en ik zet de auto langs de kant. De agent stapt uit en vraag naar mijn papieren en verteld dat ik op dat stukje iets te hard heb gereden. Ik bied netjes me excuus aan en vertel hem dat ik het bord niet heb gezien. Blijkbaar heb je ineens een klein stukje waar de snelheid iets lager was. De agent loopt naar de auto en na een kleine 5 minuten komt hij terug met de mededeling dat hij het bij een waarschuwing laat. Gelukkig maar want bekeuringen in Amerika lopen snel in de papieren. 

Elke rondreis heb je wel een onderkomen waar je van denkt wauw wat gaaf. Daarin tegen heb je ook wel eens dat je denkt "ok minder" maar we hoeven er alleen maar te slapen!

Vandaag kwamen we dus laat en vermoeid aan bij ons motel in Pasadena. De omgeving zag er al wat dubieus uit en het motel kan zomaar in een paar afleveringen van CSI zijn gebruikt. Tot overmaat van ramp kregen we bij het inchecken een twee persoonskamer. De geboekte vier persoonskamer was niet meer beschikbaar en volgens de man achter de balie hadden we die ook niet geboekt. Toen ook nog eens duidelijk werd dat de acteurs rond onze kamer ook nog eens echte zwervers waren was het voor ons klaar. Jacqueline is in de telefoon geklommen met booking.com en ik heb de kids alvast weer in de auto gezet. Want geld terug of niet hier blijven was geen optie. Gelukkig vonden we op een paar kilometer afstand een motel 6. De kamer zag er super netjes uit. We kijken nog even naar Logan zijn vinger en hij doet al een stuk minder zeer. Gelukkig maar. Uitgeblust van een toch nog verassende dag gingen we snel slapen.