Wat hebben we goed geslapen, wat een heerlijk bed en een mooi motel. Het ontbijtbuffet was zeer uitgebreid. Lekker scrambled eggs en bagels met smeerkaas. Alle drie zijn we goed uitgerust, ook Robin heeft lang geslapen. 's Morgens komt ze zoals de hele vakantie al bij ons in bed spelen. We zouden makkelijk de hele dag in bed kunnen door brengen. Maar ook vandaag hebben we een leuk programma. Eerst gaan we Deadwood bezoeken en daarna Custer State Park. We sluiten de dag af met een verrassing voor Robin.

De Black Hills vormen een klein gebergte gelegen in het westen van South Dakota, met uitloop in Wyoming. De bergen zijn veelal begroeid met bomen. In de Black Hills zijn veel nationale parken. Onder hen Mount Rushmore en Custer State Park. Beide zullen we een bezoek brengen.

De Black Hills werden voor de komst van de Amerikanen bewoond door Lakota-indianen. Na de vondst van goud in de jaren 1870 kwam er een goudkoorts op gang en steeg het inwonertal van het gebied aanzienlijk. De meeste mensen trokken naar Deadwood, Lead en Central City. In 1880 waren de Black Hills het dichtstbevolkte gebied van de staat Dakota. Sindsdien is de mijnbouw (in goudmijnen) lange tijd een belangrijke economische rol gaan spelen. Tegenwoordig is toerisme de belangrijkste inkomsten bron.

Deadwood is bekend vanwege de moord op Wild Bill Hickok in 1876. Hickok ligt nog steeds in Deadwood begraven, evenals zijn vrouw Calamity Jane en zijn moordenaar Seth Bullock. Deze personen worden tegenwoordig gezien als symbolen van het Wilde Westen. Deadwood zelf was destijds een wetteloze plaats in Dakota. Moorden waren de orde van de dag en bestraffing verliep vaak niet eerlijk. Het uitbaten van cafés, hotels, gokgelegenheden en bordelen was een winstgevende aangelegenheid. Toen de economie veranderde van goudjacht naar mijnbouw verdween het ruige karakter van de plaats.

Voor ons is het de tweede keer dat we naar Deadwood komen. Het is echt een typisch western dorpje. Als we door de mainstreet lopen proef je bijna de sfeer van de goudkoorts. De karakteristieke panden en de mystieke omgeving zijn voldoende om van deze stad te genieten. Overal waar je kijkt zie je historie. Uiteraard hedendaags in een modern jasje. Echter is er voor gekozen geen moderne commerciële uitbating op de gevels te plaatsen. Zo zit Starbucks verstopt in een lokaal ogend restaurant.

Na een uurtje zoeken we de auto weer op en rijden naar onze volgende bestemming. Het weer slaat plotseling in een keer om. Donkere wolken verzamelen zich boven de Black Hills. Niet veel later wordt het behoorlijk donker en begint het te regenen. Na een uur rijden komen we aan bij Custer State Park.

Custer State Park ligt in het heuvelachtige landschap van de Black Hills in South Dakota, met een oppervlakte van 287 km² is het een van de grootste staatsparken van Amerika. Er lopen een aantal mooie routes door het park. Wij rijden het park binnen via de Needles Highway. Dit is een prachtige, 14 mijl (23 km) lange route. Het is een erg smalle weg door een prachtig bosgebied met veel ruige granieten rotsen, die als naalden de lucht in lijken te steken. Vandaar de naam. Het slechte weer heeft ons echter ingehaald, donkere wolken verzamelen rond de bergen. Op dat moment rijden wij net op de top van deze bergpas. De mooie uitzichten maken plaats voor een spookachtige mist.

Voorzichtig rijden wij de bergpas weer naar beneden. Als ik uit een bocht kom zie ik in de mist een schaduw midden op de weg staan. Ik verminder mijn snelheid en stop op mijn rijbaan. Uit de mist komt een mega grote Buffalo gelopen. Een verstandige keuze zou zijn geweest om met de auto opzij te gaan en zacht voorbij dit reusachtige beest te rijden. Maar nee, de mooiste keuze is om te blijven staan en te zien hoe de Buffalo rakelings langs onze auto loopt. Door het geopende auto raam maak ik snel een foto. Als de Buffalo passeert blaast hij een keer met zijn neus. Dat was wel even schrikken hoor. Alsof we er niet stonden verdwijnt de buffalo weer in de mist. "KOE" roept Robin vanaf de achterbank. Beide moeten we hier hard om lachen.

Als we in het dal aankomen is het weer wat beter en regent het nog maar een beetje. We nemen hier de Wildlife Loop Road. Dankzij reisverslagen die ik heb gelezen weet ik dat er vaak heel veel dieren te zien zijn aan de Wildlife Loop Road.

De 18 mijl (29 km) lange Wildlife Loop Road ligt in het zuidoosten van het park. Het is niet echt een ‘loop road’, want het begin en einde van de weg sluiten niet op elkaar aan. De weg gaat voornamelijk door een heuvelachtig, open grasland. In dit gebied leven bijzonder veel dieren en je hebt hier dan ook veel kans om bizons, herten, elanden, coyotes, ezels of prairiedogs te zien. Er leven meer dan 1500 bizons in het park, en er lopen burros (ezels) in het park rond die zich gewillig laten aanhalen en fotograferen. Vooral voor kinderen is dit erg leuk. Verder komen er berggeiten, dikhoornschapen, diverse soorten herten, elanden, coyotes en diverse katachtigen, zoals de bergleeuw en de bobcat, in het park voor.

Maar wij hadden mede door het slechte weer pech. Ik snap het wel hoor met die regen zou ik ook in de bossen verschuilen. behalve een tiental herten, een kudde Buffalo's zijn wij geen dieren tegengekomen. Echter vlak voor het einde staat er een groepje ezeltjes langs de weg. Wanneer twee ezels hun natte neus tegen het raam bij Robin aanzetten komt er een grote glimlach op haar gezicht. "KOE" roept ze hard. Alle grote dieren zijn een koe of een beer.

Helaas hebben we niet alles uit Custer SP kunnen halen. Vooral dankzij het slechte weer hebben we niet kunnen wandelen en te weinig kunnen zien. Er is hier nog voldoende te doen om deze in de toekomst nog eens te bezoeken.

Rond 3 uur arriveren we bij ons motel in Rapid City. Robin krijgt voor haar middag eten nog een bordje pap. Daarna maken we ons op voor haar verrassing. Jacqueline heeft een waterparadijs gevonden nabij ons hotel. Bij het zien van het zwembad wordt Robin meteen enthousiast. Zwemmen gaat haar steeds beter af, ze wilde zelfs los in het diepe zwemmen. Uiteraard wel met haar zwembandjes om. Daarna zijn we een keer of vijf van een super snelle glijbaan gegaan. Samen in een grote opblaas band en dan door de glijbaan naar beneden. Hij was echt snel, met donkere stukken ertussen en af en toe een waterval. Op het einde werden we als een raket door een buis geschoten. Ik denk dat wordt huilen. Maar Robin kijkt me lachend aan. "KEER" zegt ze, wat betekend nog een keer.

Na al dat zwem plezier gaan we nog even eten bij de Mc Donalds. Robin heeft sinds kort tomaten ketchup ontdekt. "SAUS" lekker. En dan gaat hetzelfde frietje15 keer in de ketchup voordat het uiteindelijk wordt opgegeten. 's Avonds valt ze als een blok in slaap. Maar niet voordat ze tegen haar knuffels heeft verteld hoe leuk haar dag was.